Opinie: Het wordt tijd dat Apple games echt serieus gaat nemen

Alweer heeft Apple een game van de App Store geweerd. Deze keer gaat het om het populaire The Binding of Isaac. Wordt het niet eens tijd dat Apple games echt serieus gaat nemen?

Moet Apple games serieus nemen?

Apple wil de populaire game The Binding of Isaac niet op de App Store hebben. De reden? De game bevat geweld tegen kinderen. De ontwikkelaar snapt deze keuze niet en ook gamers laten overduidelijk weten het er niet mee eens te zijn. Het is niet de eerste keer dat Apple een game om onbegrijpelijke redenen van de App Store heeft geweerd. Het bedrijf lijkt in de illusie te leven dat games altijd maar leuk moeten zijn, maar de game-industrie is inmiddels opgegroeid.

Apple en games

Apple houdt zich nog steeds wat afstandelijk als het gaat om games. De nieuwe Apple TV is bijvoorbeeld wel deels aangekondigd als spelcomputer, maar daar wordt de aandacht niet op gelegd. Dat het bedrijf niet happig is op dit relatief jonge medium is ook wel logisch, want naast de Apple II is Apples stap in de game-industrie in het verleden enorm geflopt. De Pippin (zie foto) was een multimediamachine die door het bedrijf Bandai specifiek als game-console aangeboden werd. Toen de console echter in de winkels terecht kwam, was de markt al verzadigd door onder andere de Sega Saturn, Sony PlayStation en Windows pc’s.

Toch is Apple vandaag de dag niets minder dan een grootsheid in de game-industrie. Het bedrijf heeft één van de meest succesvolle gameplatformen in handen: iOS. Gaming op de iPhone en iPad is enorm. Als gamemakers vergelijken hoeveel games ze hebben verkocht op iOS en Android, dan staat iOS praktisch altijd bovenaan. Met zo’n krachtig gameplatform dat in zoveel mensenhanden ligt, wordt het echt eens tijd om ook games als The Binding of Isaac serieus te nemen.

The Binding of Isaac

Toegegeven: The Binding of Isaac is een apart geval. Als je op het uiterlijk van de game af gaat, zie je een heel klein kind dat in een kerker tegen allerlei walgelijke monsters moet vechten. Het kind, Isaac, schiet zijn tranen richting poep- en pusmonsters terwijl hij zelf ook aangevallen wordt. Doodgaan is een essentieel onderdeel van de game, omdat The Binding of Isaac in het roguelike-genre valt. Elke keer als je sterft heb je weer wat nieuws geleerd over de monsters, de wereld, de upgrades of het schietsysteem.

Wat je bij deze indruk echter mist is dat The Binding of Isaac een bijzonder slimme game is, die vele uren lang achter elkaar boeiend blijft. Het kinderachtige uiterlijk heeft ook een reden, omdat het om afbeeldingen en gedachtes uit de jeugd van de maker gaat. Er is ook een overkoepelend verhaal over religieus fundamentalisme en hoe religie tussen de relatie van ouders en kinderen kan staan. Dit onderwerp heeft een een grote rol in het leven van de maker gehad en dat uit hij in zijn game.

Andere voorbeelden

The Binding of Isaac ziet er vreemd uit, dus de reactie van Apple is best te snappen. Als we deze actie echter plaatsen in de context van andere games die Apple van de App Store geweerd heeft, is het verhaal anders. Bijvoorbeeld de game Papers, Please, over een immigratiecontrolepost in een socialistisch land. De game werd door Apple geweerd, omdat er bij de controles soms uit pixels bestaande naakte mensen te zien waren. Even later mocht de maker wel de game in de App Store plaatsen, maar die eerste reactie van Apple zegt al een hoop. Er worden conclusies getrokken zonder te kijken naar de boodschap van de game.

En het is al weer even geleden, maar in 2011 wilde Apple absoluut niet de game Smuggle Truck in de App Store hebben. In de game moest je een vrachtwagen vol migranten besturen, die er zo konden uitvallen als je over een heuveltje reed. De makers zijn aan de game begonnen vanuit frustraties over de immigratie-ervaringen van vrienden. Uiteindelijk is de game aangepast en toch in de App Store geplaatst, als Snuggle Truck. De migranten? Die zijn omgeruild voor vrolijke knuffeldiertjes.

Sweatshop

Het bekendste voorbeeld is misschien wel Sweatshop, waarin de speler een manager speelt die leiding geeft aan fabriek dat kleding maakt voor Britse winkels. Om meer te verdienen moet de speler kinderen aannemen en de lopende banden versnellen. Uiteraard was deze game een commentaar op echte situaties in fabrieken. Het idee van de makers was dat als de speler dergelijke systemen zelf ervaart, de boodschap beter binnenkomt dan als er een documentaire wordt gekeken.

Apple wilde niet dat het onderwerp van een sweatshop op deze manier besproken werd. In de richtlijnen voor publiceren in de App Store was te lezen hoe Apple duidelijk anders naar apps kijkt dan naar boeken en muziek: “Als je kritiek wil leveren op een religie, schrijf dan een boek. Als je seks wil beschrijven, schrijf een boek of een muzieknummer, of maak een medische app.” Apple heeft moeite om games als kunstvorm te zien en neemt boeken en films veel serieuzer.

Games groeien op

Het medium games is de afgelopen tijd echter enorm aan het opgroeien. Het medium is tegenwoordig een unieke manier om verhalen te vertellen en commentaar te leveren. Games zijn onderscheiden zich van boeken film door de interactie, waardoor de speler veel meer bij de boodschap betrokken wordt. Er zijn tegenwoordig bijvoorbeeld games over ouders die leren omgaan met het nieuws dat kun kind een terminale ziekte heeft, depressie, oorlogssituaties vanuit de ogen van kinderen, zelfmoord enzovoort.

Apple heeft werkelijk een fantastisch gameplatform in handen, maar het bedrijf lijkt nu op een ouder die weigert dat kinderen opgroeien. Terwijl de game-industrie in een rap tempo volwassen wordt, ziet Apple liever games zoals ze vroeger waren. Een tijd waarin het nog volledig om plezier en highscores ging. Tijd om dat los te laten en ook de ongemakkelijke games in de App Store aan te bieden. The Binding of Isaac zou een goed begin zijn.